Σύντροφε, είσαι για μία κατάληψη;

Ο Θανάσης Μαυρίδης ,στο capital.gr

Ήταν τότε που κεντρικό σύνθημα σε πανεπιστήμια και χώρους εργασίας ήταν το «όχι στην εντατικοποίηση». Σε μία ανώτατη σχολή της χώρας, λοιπόν, ο καθηγητής θέλησε να εισάγει ένα πρωτοποριακό μάθημα για την εποχή του. Λάθος του! Και μάλιστα μεγάλο. Δεν ήξερε και γι΄ αυτό δικαιολογείται. Δεν ρώτησε και αυτό δεν του το συγχώρεσαν ποτέ!

Η ιστορία μας εξελίσσεται στα τέλη της δεκαετίας του ΄80. Ο επικεφαλής της ΔΑΠ συναντά το απόγευμα τον προσωπικό του φίλο και ιδιαίτερα αγαπητό σε όλους φοιτητή να βρίσκεται σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Να έχει τις «μαύρες» του. Ο φίλος του, λοιπόν, χρωστούσε λίγα μαθήματα για να πάρει το πτυχίο του. Ήταν όμως σίγουρος ότι ειδικά ένα δεν θα το περνούσε με τίποτα! Ήταν το μάθημα της αγγλικής ορολογίας στην επιστήμη του.

Το μάθημα αυτό ήταν καινούργιο και ήταν έργο ενός νέου ανθρώπου που θέλησε με αυτό τον τρόπο να προσθέσει πολύτιμη γνώση στους φοιτητές του και μελλοντικούς επιστήμονες. Ήταν πάντως ένα δύσκολο μάθημα. Ήταν επίσης αλήθεια ότι ο καθηγητής μόλις είχε φτάσει από το εξωτερικό και δεν ήξερε ακριβώς την ελληνική πραγματικότητα.

Ο ΔΑΠίτης ανέλαβε να «καθαρίσει». Πήγε και βρήκε τον καθηγητή. Ο τελευταίος τον υποδέχτηκε με ευγένεια: «Τι θέλετε συνάδελφε», τον ρώτησε. Όταν έμαθε τον σκοπό της επίσκεψης του φερέλπιδος νέου, τον πέταξε έξω από το γραφείο του! Σχεδόν με τις κλωτσιές. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν είχε ρωτήσει νωρίτερα για την σοβαρότητα της συνέπειας των πράξεών του...

Το επόμενο βήμα του ΔΑΠίτη ήταν να βρει τον εκπρόσωπο της Πανσπουδαστικής, της φοιτητικής παράταξης του ΚΚΕ. Το συζήτησαν το θέμα και μέσα σε λίγα λεπτά είχαν καταλήξει: Κατάληψη! Ο συνάδελφός τους έπρεπε να πάρει το πτυχίο του και όλοι τους να απαλλαγούν από ένα δύσκολο μάθημα. Ο Κνίτης ανέλαβε μάλιστα να δώσει και θεωρητικό υπόβαθρο στο αίτημα: «Δεν μπορούν να υποχρεωθούν τα παιδιά των φτωχών στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας σε μία τέτοια εξαντλητική διαδικασία, όταν δεν τους δόθηκε στο παρελθόν ούτε καν η ευκαιρία να παρακολουθήσουν, έστω, την αγγλική γλώσσα»...

Οι μικροφωνικές εγκαταστάσεις ήταν μόνιμα νοικιασμένες. Έπειτα από μία γενική συνέλευση ολίγων ατόμων μπήκε στην διαπασών ο Παπακωνσταντίνου! Τρείς μέρες έμεινε κλειστή η σχολή. Την τέταρτη τους φώναξε ο καθηγητής και προσπάθησε να συμβιβάσει τα πράγματα. Αναζήτησαν, λοιπόν, μία μέση οδό. Και κατέληξαν! Το μάθημα από υποχρεωτικό έγινε προαιρετικό. Έπειτα από δύο – τρία χρόνια καταργήθηκε. Δεν υπήρχαν πολλοί διαθέσιμοι φοιτητές να μπουν από μόνοι τους στην διαδικασία της... εντατικοποίησης!

Την ιστορία μου την διηγήθηκε ο ΔΑΠίτης. Ειλικρινώς μετανοημένος για τα γεγονότα εκείνης της περιόδου και συνειδητοποιημένος σε σχέση με τις συνέπειές τους. Μήπως όλοι μας πρέπει να σκεφτούμε τις δικές μας ευθύνες; Για το πώς διαμορφώθηκαν οι συνθήκες τα τελευταία σαράντα χρόνια; Είναι βολικό να φταίνε μόνο οι πολιτικοί. Είναι όμως έτσι;

Μία κοινωνία που έχει πράγματι αποφασίσει να μάθει από τα λάθη της πρέπει πριν από όλα να τα αναγνωρίσει. Διαφορετικά δεν κάνει τίποτα άλλο από το να ζητάει υποψήφια θύματα για να τους φορτώσει το φταίξιμο και έτσι να αναπαράγει τα ίδια αποτυχημένα μοντέλα.